لیلای دلبرک خوش خنده ام سلام
هم اکنون دو روز تا روزی که خورشید برخاست و تو نیز پا به این دنیای عجیب و غریب گذاشته ای مانده است. و آه بله من قرار است برای یکی از همنشینان عزیزم نامه بنویسم، چون دلش میخواهد، چون دلم می خواهد! من از آن آدم هایی نیستم که نامه های گوهربار قربون صدقه وار عشقم عزیزم کنان بنویسم. پس بدان هرچه که میخوانی از وجود و از واقعیت و فهم من از توست نه بلف های لوس احمقانه تکراری.
میدانی من در ارتباط برقرار کردن با آدم ها خوب نیستم، نمیدانم چه بگویم. هیچوقت کسی به من نگفته است که آدم خاص باحالی هستم و هیچوقت هم درست حسابی نفهمیدم کی هستم.
از دست تقدیر خوشحالم، ممنونم. که ما را باهم در یک مرتبه کانون، در یک کلاس و در یک مدرسه انداخت. حقیقی ترین خنده های بی شیله پیله من شاید پشت همین نیمکت های کلاس است. من همیشه درونم یک سانسورچی قهار دارم، میاید و از همه چی ایراد می گیرد. از حرف هایم، از تلاش هایم و از وجودم. خوشحالم چون که جمعی دورم نشسته اند که دهن کوفتی اش را می بندند و می گذارند قاه قاه به حرف های مسخره مان بخندم. خب واقعیتا خیلی وقت ها مسخره اند دیگر نه؟ ولی مسخره های ژیگولانه و شنگولانه اند. مسخره های لاکچری. من همیشه از آن هایی که مصرع عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم برایشان صدق می کند خوش آمده است. اصلا دوست حقیقی برای من باید دیوانه باشد. از خل بازی هایت ممنونم! به راستی که من از مدل آرامشت بسی خوشم آید، از این فدا سرت گفتن هایت هم همینطور. از اینکه بمب های دورن آدم ها را خنثی می کنی، خنده بر لب هایشان می آوری، باعث میشوی باغچه دلشان تاریکی را نبیند و احساس کرده اند که چه قدر خوب است که آدمی حقیقی باشد، کسی باشد که هوایش را دارد، کسی باشد که محوش نکند.
جذاب لبخند من، تو عاقلی و مهر هم با تو آمیخنه است و چه متر و خفن تر از این؟ برای کسی که میان عقل و احساس درگیر است، تو راهنمای بزرگی هستی. شبیه روزنه ای کوچک میان غار سردرگمی.
لیلای من، از امیدت ممنونم، امیدی که برای خودت تنها نگه نداشتی. پخش میکنی میان تمام دل های هراسان و ناامید. از خنده هایت ممنونم که برایم اطمینان بخش اند، شاید یادم می اندازند که فرمانروایمان چه مهربان است که اینجا هم نشینی بسی نیک کنارم گذاشته است.
دوست دارم هیچوقت پروانه های دلت پر نکشند، دریای آرامش دلت پر از زباله های نفتی نشود. این باغ خرم جان، تشنه نشود، بی آفتاب نماند، خشک نشود.
امیدوارم بمانی، تا بغض هایم نمانند، تا خنده هایمان نماسند.
زادروزت مبارک ژیگول، به امید خوشی های آینده، خوش باش ژیگول.
دوستدارت شیدا، شیدا المسائل، ملکه گوجه های خسته یا هرچه که تو دوست داری!
درباره این سایت